چند روزیست به هر جا مینگرم نشانی از پیامبر اعظم می بینم
حقیقت این است که در کشور اسلامی ما نباید جای تعجب باشد ولی تعجب می کنم.....
خوب که دقت میکنم هر لحظه سخن از پیامبر(ص) بیشتر می شود تمام شبکه های سیما؛ اخبار؛ سخنرانان؛ بنر ها و آهنگ ها
شک میکنم که باید خبری شده باشد که اینگونه لب ها با نام محمد(ص) معطر می گردند چون تجربه نشانم داده ما جز در مناسبت ها و زبانم لال بی حرمتی ها سخن از ارزشهایمان نمی کنیم
در تقویم که مناسبتی نمی بینم.....بله درست است.....و باز هم بی حرمتی.............
و باز هم شرمندگی
خاطره امام هادی(ع) برایم زنده می شود و موج پرشوراعتراض که عاقبت به سکوت انجامید و اقدام مفیدی که انجام نشد
شاید ما کفایت می کنیم به اینکه هر از چند گاهی حیوان صفتی ارزش های ما را به تمسخر بگیرد و ما تا چند روز نهایتا تا چند ماه فقط و فقط محکوم کنیم و محکوم کنیم و محکوم کنیم
اما این میان آنچه نصیب دل های ماست شرمندگیست
شرمنده ایم پیامبر رحمت و مهربانی که اگر تو و راه تو را بیش از این ادامه داده بودیم امروز کسی جرات توهین به خودش نمی داد.
به قول استاد پناهیان اگر عده ای نماز نمی خوانند تقصیر ما نماز خوانهاست؛که نماز میخوانیم و هزاران گناه را به دنبال خود میکشیم شرمنده ایم رسول گرامی که نام مسلمان به خود می نهیم و شهرمان کمتر رنگ و بوی اسلام دارد
جای تعجب نیست که ما ایام شهادت بزرگانمان مراسم جشن و پایکوبی بر پا کنیم، در سینماهایمان فیلم های ضد ارزشی اکران کنیم؛ در بانک هایمان اختلاس های میلیاردی کنیم؛ زنان و دخترانمان را با فجیع ترین ظاهر روانه کوی و برزن کنیم......وکسی در آن طرف دنیا به خود اجازه توهین به پیامبر ما را بدهد...شرمنده ایم یا رسول الله و کم است اگر از این شرمندگی بمیریم
و من در این فکرم که چطور فردای قیامت در مقابل دخترتان سر بالابیاوریم
به راستی ما تا به حال چه کردیم؟؟؟؟
