اعلام جنگ امام، بعد از جنگ!

 

«امروز جنگ حق و باطل، جنگ فقر و غنا، جنگ استضعاف و استکبار و جنگ پابرهنه‌ها و مرفهین بی‌درد شروع شده است. و من دست و بازوی همة عزیزانی که در سراسر جهان کوله‌بار مبارزه را بر دوش گرفته‌اند و عزم جهاد در راه خدا و اعتلای عزّت مسلمین را نموده‌اند، می‌بوسم و سلام و درودهای خالصانة خود را به همة غنچه‌های آزادی و کمال نثار می‌کنم و به ملت عزیز و دلاور ایران هم عرض می‌کنم. خداوند آثار و برکات معنویت شما را به جهان صادر نموده است. و قلبها و چشمان پرفروغ شما کانون حمایت از محرومان شده است، و شرارة کینه انقلابی‌تان جهانخواران چپ و راست را به وحشت انداخته است... .

 

ما درصدد خشکانیدن ریشه‌های فاسد صهیونیزم، سرمایه‌دارای و کمونیزم در جهان هستیم، ما تصمیم گرفته‌ایم به لطف و عنایت خداوند بزرگ، نظامهایی را که به این سه پایه استوار گردیده‌اند، نابود کنیم و نظام اسلام رسول الله ـ صلی‌الله علیه و آله و سلم ـ را در جهان استکبار ترویج نماییم و دیر یا زود ملتهای در بند، شاهد آن خواهند بود... .

 

مسلمانان جهان و محرومین سراسر گیتی از این برزخ بی‌انتهایی که انقلاب اسلامی ما برای همة جهانخواران آفریده است، احساس غرور و آزادی کنند و آوای آزادی و آزادگی را در حیات و سرنوشت خویش سر دهند و بر زخمهای خود مرهم گذارند که دوران بن بست و نا امیدی و تنفس در منطقه کفر به سر آمده است و گلستان ملتها رخ نموده است... .»

 



این بخشی از پیام امام(ره) هنگام پذیرش قطعنامه 598 بود، یعنی اعلام پایان جنگ و البته اعلام آغاز جنگی دیگر! جنگی که ابعادی به عمق تاریخ و عرض تمام گیتی دارد و اینک نیز ادامه...

 

 

آیا من و تو در این جنگ شرکت کرده‌ایم؟!

خون حسین(ع) و اصحابش کهکشانی است که بر آسمان دنیا، راه قبله را
می‌نمایاند... اگر نبود خون حسین، جوشیدن سرد می‌شد و دیگر در آفاق
جاودانه شب، نشانی از نور باقی نمی‌ماند... حسین سرچشمه خورشید است... و
بدان که سینه تو نیز آسمان لایتناهی است با قلبی که در آن خورشید می‌جوشد،
و گوش کن که چه خوش ترنْمی ‌دارد در تپیدن: «حسین، حسین، حسین...» آن شراب
طهور که شنیده‌ای بهشتیان را می‌خورانند، میکده‌اش کربلاست و خراباتیانش
این مستان‌اند، که این چنین بی‌سر و دست و پا افتاده‌اند... آن شراب طهور
را که شنیده‌ای تنها به تشنگان راز می‌نوشانند. ساقی‌اش حسین است: حسین از
دست یار می‌نوشد و ما از دست حسین. عالم همه در طواف عشق است و دایره‌دار
این طواف، حسین است: اینجا در کربلا، در سرچشمه جاذبه‌ای که عالم را بر
محور عشق نظام داده است. شیطان اکنون درگیر و دار آخرین نبرد خویش با سپاه
عشق است و امروز در کربلاست که شمشیر شیطان از خون شکست می‌خورد: از خون
عاشق، خون شهید.

ما همه افق‌های معنوی انسانیت را در شهدا تجربه کرده‌ایم. ما ایثار را
دیدیم که چگونه تمثّل می‌یابد، عشق را هم، امید را هم شجاعت را هم و...
همه آنچه را که دیگران جز در مقام لفظ نشنیده‌اند، ما به چشم دیدیم...
آنچه را که عرفای دلسوخته حتی بر سر دار نیافتند، ما در شب‌های عملیات
آزمودیم. ما عرش را دیدیم،

پندار ما این است که ما مانده‌ایم و شهدا رفته‌اند، اما حقیقت آن است که
زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده‌اند... تو بگو کیست که زنده‌تر
است. شهید سید عبدالرضا موسوی یا من و تو؟ کیست که زنده‌تر است؟ تو بگو که
آیا این تصاویر واقعی‌ترند یا روزهایی که من و تو واماندگان از قافله عشق
یکی پس از دیگری می‌گذرانیم؟

زندگی زیباست، اما شهادت از آن زیباتر است. سلامت تن زیباست، اما پرندة
عشق تن را قفسی می‌بیند که در باغ نهاده باشند... راز خون را جز شهدا در
نمی‌یابند. گردش خون در رگ‌های زندگی شیرین است، اما ریختن آن در پای
محبوب، شیرین‌تر است و نگو شیرین‌تر، بگو بسیار شیرین‌تر است. راز خون در
آنجاست که همه حیات به خون وابسته است.
شهادت جانمایة انقلاب اسلامی است و قوام و حیات نهضت ما در خون شهید است.
رمز آنکه سیدالشهدا(ع) را خون خدا می‌خوانند، در همین جاست...

اینها فرزندان قرن پانزدهم هجری قمری هستند؛ هم آنان که کرة زمین
قرن‌هاست انتظار آنان را می‌کشد تا بر خاک مبتلای این سیاره قدم گذارند و
عصر ظلمت و بی‌خبری جاهلیت ثانی را به پایان برسانند.

عصر بعثت دیگرباره انسان آغاز شده است و اینان، این رزمندگان، منادیان
انسان تازه‌ای هستند که متولد خواهد شد: انسانی که خداوند توبه‌اش را
پذیرفته و بار دیگر او را برگزیده است... بگذار آمریکا با مانورهای «ستاره
دریایی» و «جنگ ستاره‌ها» خوش باشد؛ دریا، دل مطمئن این بچه‌هاست و
ستاره‌ها نور از ایمان این بچه مسجدی‌ها می‌گیرند.

صحرای کربلا به وسعت تاریخ است و کار به یک «یالیتنی کنت معکم» ختم
نمی‌شود. اگر مرد میدان صداقتی، نیک در خویش بنگر که تو را نیز با مرگ
انسی این‌گونه است یا خیر!... آنان را که از مرگ می‌ترسند از کربلا
می‌رانند... و مگر نه آنکه گردن‌ها را باریک آفریده‌اند تا در مقتل کربلای
عشق آسان‌تر بریده شوند؟ و مگر نه آنکه از پسر آدم عهدی ازلی ستانده‌اند
که حسین را از سر خویش بیشتر دوست داشته باشند؟

هر کس می‌خواهد ما را بشناسد داستان کربلا را بخواند. اگر چه خواندن
داستان را سودی نیست، اگر دل کربلایی نباشد. از باب استعاره نیست اگر
عاشورا را قلب تاریخ گفته‌اند. زمان هر سال در محرم تجدید می‌شود و حیات
انسان هر بار در سیدالشهدا(ع) حُب حسین(ع) سرّالاسرار شهداست.

فاین تذهبون؟ اگر صراط مستقیم می‌جویی بیا، از
این مستقیم‌تر راهی وجود ندارد: حُبّ حسین(ع). آری کربلا از زمان و مکان
بیرون است و اگر تو می‌خواهی که به کربلا برسی، باید از خود و بستگی‌هایت
از سنگینی‌ها و ماندن‌ها گذر کنی... از عاشورای سال 61 هجری قمری، دیگر
زمان از عاشورا نگذشته است و همة روزها عاشوراست. زمان بر امتحان من و تو
می‌گردد تا ببیند که چون صدای هَل مِن ناصرِ امام عشق برخیزد، چه
می‌کنیم؟... شریان قیام ما نیز به قلب عاشورا می‌رسد و این چنین ما هرگز
از جنگ خسته نخواهیم شد... آماده باشید که وقت رفتن است. هر شهید کربلایی
دارد... و کربلا را تو مپندار که شهری است میان شهرها و نامی است در میان
نام‌ها، نه! کربلا حرم حق است و هیچ کس را جز یاران امام حسین(ع) راهی به
سوی حقیقتی نیست... هر شهید کربلایی دارد... و برای ما کربلا پیش از آنکه
یک شهر باشد یک افق است. یک منظر معنوی است که آن را به تعداد شهدایمان
فتح کرده‌ایم، نه یک بار، نه دوبار، به تعداد شهدایمان... هر شهید کربلایی
دارد که خاک آن کربلا تشنة خون اوست و زمان، انتظار می‌کشد تا پای آن شهید
بدان کربلا رسد و آنگاه... خون شهید جاذبة خاک را خواهد شکست و ظلمت را
خواهد درید و معبری از نور خواهد گشود و روحش را به آن سفری خواهد برد که
برای پیمودن آن هیچ راهی جز شهادت وجود ندارد... سر مبارک امام عشق بر
بالای نی، رمزی است بین خدا و عشاق... یعنی این است بهای دیدار... .

شهید سید مرتضی آوینی

همه اش واقعیه
کی میتونه جواب این اشک ها و آه ها رو بده
اونا سهمشون رو به این دفاع مقدس دادن
سهم ما چی شد؟

1- نشست، زنش کنارش... نمیتونست حرف بزنه،
زنش آهنربا خواست، به هر جای بدن که میزد میچسبید، نقطه به نقطه...
آه کشید...
من شکستم...


2- محکم وایساده بود، مادر شهید بود،پرسیدم: نحوه ی شهادت؟
نشست، خرد شد، گریه کرد.
گفت: همه از تشنگی شهید شدن، پسر من موند تو محاصره، تو سرما یخ زد
گریه کرد
آه کشید
من شکستم...


3-نشست، نگاه کرد،فحش داد،لعنت کرد، ناله کرد، گریه کرد.
گفت: به جای درمان،برای اینکه صدامون در نیاد، سهمیه تریاک دادن...رایگان...
آه کشید...
من شکستم...


4- پیرمرد بود،موهاش مثل برف سفید،
پرسید: آمار جدید نداری؟
گنگ بودم، گریه کرد.گریه کردم
گفت: میدونم برمیگرده، انقدر باحاج خانم زنده میمونیم تا برگرده.
گریه کردم،گریه کرد
آه کشید...
من شکستم...


5- شیمیایی بود،ده درصد! دروغم نمیگفت، مدارک پزشکیش کامل بود.
دوتا دختر داشت، هردو عقب افتاده...از اثرات شیمیایی
گریه کرد...
آه کشید...
من شکستم...


6- موجی بود، فریاد زد،با سر بینی یک نفر و شکست،
نشست، گریه کرد
دختر هفده سالش دوشب بود که فرار کرده بود، از دست بابای موجیش...
گریه کرد...
آه کشید...
من شکستم...


7- از اثرات جانبازی شهید شده بود،
حتی اسمشو شهید نذاشتن.زنش رفته بود.
دو تا بچه داشت با یک پدربزرگ پیر
پدربزرگ گریه کرد
آه کشید...
من شکستم...


8- نشست،آروم، اسمش حسین بود.
دکمه هاش و باز کرد، ترسیدم،
توی بیمارستان چه بلاهایی که سرش نیاورده بودن،
از بالا تا پایین بخیه، بخیه هایی که عفونت کرده بود،
موجی هم بود،دوباره برده بودنش کمیسیون،
با بزرگواری !!! ده درصد داده بودن،
یه بار که موجی شده بود،
دختر سه ساله شو چنان به دیوار زده بود که کلیه ی بچه مشکل پیدا کرده بود،
مثل یه بچه گریه میکرد،دعواش کردم،بغض کرد...واقعا بچه بود...
قول داد دیگه کار بد نکنه
گریه کرد...
آه کشید...
من شکستم...


9- بیشترا ز بیست سال بود که روی تخت می خوابید.70 درصد بود
از گردن به پایین قطع نخاع بود.
دکترای حقوق داشت
حتی خانواده اش فراموشش کرده بودن
لبخند میزد.حتی از زخم بستر هم شکایت نمیکرد
یکدفعه همه ی بدنش شروع به لرزیدن کرد،حتی تخت هم میلرزید
منم میلرزیدم
رفتم عقب
سرمو پایین انداختم
از خودم شرمنده بودم
دعوام کرد
گفت رفتم جنگیدم تا تو گریه نکنی
فدای سرت
آه کشید...
من شکستم...


10- باباش مفقودالاثر بود
گفته بودن یا سهمیه ی دانشگاه یا کمک هزینه ی خرید مسکن،
به خاطر مادرش دانشگاه نرفته بود ...
آه کشید...
من شکستم..


!!!

                                               در آمد بار دیگر ماه یزدان

                                                                                        به فرّ و شوکت و فیض فراوان

                                              صباح مکرمت گردید طالع

                                                                                         منوّر شد جهان از طلعت آن

                                             بهار توبه و آمرزش آمد

                                                                                            مه ایمان و عید حق پرستان

                                             نسیم مغفرت هر سو وزان است

                                                                                             سحاب مرحمت باشد خروشان

                                              مه روزه است و هنگام عبادت

                                                                                          خوشا حال نکوی روزه داران

                                             در آ در مکتب «صوموا تصحوا»

                                                                                          که در آن می‎شود امراض درمان

                                               هلا بر خود بنازید و ببالید

                                                                                          که ایزد را در این ماهید مهمان

                                               الا ای معصیت کار گرفتار!

                                                                                          که از کردار خود هستی پشیمان

                                               چرا بیگانه‎ای از درگه دوست؟

                                                                                         چرا حال تو زار است و پریشان؟

                                                بنه تاریکی جهل و ضلالت

                                                                                           بیا در پرتو انوار قرآن

                                                مپو زین پس ره شرّ و شقاوت

                                                                                         بیا اندر طریق خیر و احسان

                                                مشو نومید از عفو خداوند

                                                                                         و گر هستی غریق بحر عصیان

                                                بیا در مکتب «توبوا الی الله»

                                                                                           ز قرآن آیه «لاتقنطوا» خوان

                                                جهان را نور رحمت کرده روشن

                                                                                          منوّر شد ز اشراقش دل و جان

                                                مبادا کفر این نعمت نمایید

                                                                                           که نعمت، سلب می‎گردد ز کفران

                                                 مبارک ماه و اوقات شریفی است

                                                                                          به لهو و بیهده ضایع مگردان

                                                 غنیمت دان دعا و عرض حاجات

                                                                                         نماز و روزه و نیکی به اخوان

                                                  به خود آ ای گنه کار نگون حال!

                                                                                        رها کن رشته بیداد و طغیان

                                                  بیا با خالق خود آشنا شو

                                                                                         مرو زین بیش، اندر راه شیطان

                                                  خدایا! از کرم بر من ببخشای

                                                                                        به رویم باز کن ابواب عرفان

                                                  ز ما بر احمد(ص) و آلش تحیّات

                                                                                          فروزان تا بود مهر درخشان 

ارزش عشق ورزی به حضرت حق

رسول خدا(ص) فرمودند:
هنگامی که خدا عبدی از امتم را مورد محبت خود قرار
دهد ، محبتش را در قلوب اصفیا و فرشتگان و ساکنان عرشش می اندازد تا او را
دوست بدارند و محب حقیقی این است.
خوشا به حالش ، باز خوشا بحالش ، برای او در قیامت نزد خدا مقام شفاعت است.

عشق ورزی به حق و محبت به حضرت رب العزه که محصول معرفت و شناخت عاشق از
معشوق است تا جایی ارزش و قیمت دارد که حضرت حق در حدیث قدسی به موسی بن
عمران فرموده که مرا نزد عاشق و محبم میتوانی یافت
آنجا که میفرماید :
ای مو سی ! بیمار شدم و تو از من عیادت نکردی ،
گفت: پروردگارا ! مگر میشود تو بیمار شوی؟ خطاب رسید : فلانی بیمار شد و
تو از او عیادت نکردی ، اگر از او عیادت میکردی مرا نزد او می یافتی.
از نظر حال ، خوشبخت ترین مردم در قیامت نیرومندترین آنان در محبت به
خداست.زیرا آخرت به معنای حقیقی اش ، ورود بر خدا و یافتن سعادت لقای اوست.
و چه بزرگ و عظیم است نعمت عاشق هنگامی که پس از طولانی شدن شوقش وارد بر محبوبش می شود.
در رابطه با عشق الهی در اخبار حضرت داوود آمده است:
ای داوود ! به زمینیان برسان من دوستدار کسی هستم
که دوستدار من است و همنشین کسی هستم که همنشین من است و مونس کسی هستم که
به ذکر من انس دارد و یار کسی هستم که یار من است و فرمانبر کسی هستم که
فرمانبر من است.کسی مرا به صدق و حقیقت دوست ندارد مگر این که او را برای
خود میپذیرم و چنان به او محبت می ورزم که احدی از خلق خود را بر آن پیشی
نمیدهم ، کسی که مرا به حق بخواهد می یابد و کسی که غیر مرا بخواهد مرا
نمی یابد. ای اهل زمین آنچه بر آن از غرور دنیایی هستید ، دور اندازید و
به سوی کرامت و مصاحبت و همنشینی من آیید. با من انس بگیرید تا با شما انس
بگیرم و به سوی محبت و دوستی شما بشتابم که من طینت عاشقانم را از طینت
ابراهیم خلیلم و موسای کلیمم و محمد برگزیده خودم آفریدم ، من دلهای
مشتاقانم را از نور خود آفریدم و به وسیله جلالتم آن ها را نعمت بخشیدم

محبت سبب جذب فیوضات الهیه به سوی انسان است و در راس همه فیوضات ایمان
است که انسان را به خیر دنیا و آخرت میرساند و از خواری و کیفر و عذاب در
دنیا و آخرت حفظ میکند .
رسول خدا (ص) میفرمایند:
یقینا خدا دنیا را به کسی که دوستش دارد و دوستش ندارد عطا میکند و ایمان را جز به کسی که محبوب اوست عطا نمیکند.

ای خدایی که انوار قدسش به دیدگان عاشقانش در کمال روشنی است و تجلیلات
ذاتش بر قلوب عارفانش نشاط انگیز است ! ای آرزوی دل مشتاقان ! ای نهایت
مقصود محبان ! دوستی ات و دوستی دوستدارانت و دوستی هر عملی را که مرا به
مقام قربت میرساند ، از تو درخواست میکنم و این که خود را از هرچه غیر
توست بر من محبوب تر گردانی و بر من به یک نگاه به سویت منت نهی و به من
به چشم محبت و عاطفه بنگری و روی از من نگردانی .


فرهنگ مهرورزی(استاد حسین انصاریان)