حکایتی است عجیب بین ما و شهدا!

حکایتی غریب! ما قبرستان نشنیان عادات سخیف و روزمره‌گی‌ها را کی راهی به عرش‌نشینان الهی و آنهایی که در کرانه‌ی ازلی و ابدی وجود برنشسته‌اند و قهقهه زنان مستانه ابدیت و شادی کنان وصل دوست (عندربهم یرزقون) هستند، راهی هست؟
ما کجا و شهدا کجا؟!

آنها اهل تکلیف و وظیفه بودند و ما...!

آنها اهل الله بودند و ما...!

آنها عبدالله بودند و ما...!

آنها کوچه پس کوچه‌های قرآن و نهج‌البلاغه و صحیفه سجادیه و ادعیه را بهتر از کوچه‌های شهر می‌‌‌شناختند و ما...!

آنها راههای آسمان را بهتر از راههای زمینی می‌‌‌دانستند و ما...!

آنها چشم‌شان چشم خدا،

گوششان گوش خدا،

دستشان دست خدا،

پایشان پای خدا،

قلبشان قلب خدا شده بود و ما...!

بیائیم طبق سفارش پیامبر اکرم(ص) به حضرت علی(ع) در این زمان خود را با شهدا به آسمان، به خدا پیوند بزنیم.

آنجا که می‌‌‌فرمایند:

1- وقتی دیدی مردم مشغول انجام فضایل و مستحبات هستند، تو بکوش واجبات را به خوبی انجام دهی.

2- وقتی دیدی مردم مشغول کارهای دنیایی هستند، تو مشغول کارهای آخرت باش.

3- وقتی دیدی مردم سرگرم عیب‌جویی دیگران هستند تو در جستجوی عیبهای خود و دفع آن باش.

4- وقتی دیدی مردم به زینت و آرامش دنیای خود مشغول هستند، تو مشغول زینت آخرت باش.

5- وقتی دیدی مردم مشغول زیاد کردن عمل هستند، تو مشغول خوب کردن عمل باش.

6- هر گاه دیدی مردم به این و آن متوسل می‌‌‌شوند، تو به خدا متوسل شو.

نورآسمان